جبرئیل (ع) بر پیامبر (ص) نازل شد. پس گفت: «اِقْرَاْ خَدِیجَه
السَّلَامَ مِنْ رَبِّهَا.»
پس رسول‌الله (ص) گفت: «یا خَدِیجَه ! هَذَا جَبْرئیلُ یقْرِئُکَ السَّلَامَ مِنْ
رَبِّکَ»
پس خدیجه (س) گفت: «اللهُ السَّلَامُ وَ مِنْهُ السَّلَامُ وَ عَلَى جبْرئیلِ
السَّلَامُ»
بعدن نوشت:
السلام علیکِ یا من سلّم علیها جبرائیل و بلغها السلام من الله الجلیل
فَهیناً لکِ بما اولاک الله من فضل
والسلام علیکِ و رحمة الله و برکاته
«چ»
قرار نیست بیانگر جزء به جزء واقعیات و
حوادث تاریخ باشد. و حال که چنین است، نباید به آن خرده گرفت.
«چ» قرار نیست راوی تمامی ابعاد و خصوصیات شهید چمران باشد. و حال که چنین است،
نباید به آن خرده گرفت.
پس لزومی ندارد چمرانِ «چ»، به تمامی ابعاد و تمام قد همان چمرانِ عالم واقع باشد.
(که انطباقش غیرممکن است)
«چ» روایتِ حاتمیکیا ست، از یکی از خصوصیاتِ چمران. یک منشِ چمران. "حرف اولِ" چمران؛ مدارا..
و این به معنی سازش، تسلیم، وادادگی، میل مفرط به مذاکره، عدم مقاومت، خودفروشی،
کنارهگیری از ارزشها، پشت کردن به آرمانها و... نیست.
فقط "حرف اولِ" چمران است. که همین چمران وقتی به "حرف آخر" میرسد، تمام قامت میایستد و اسلحه
دست میگیرد و میجنگد؛ که جنگیدن حرف آخر است و نه راه حل اول.
چمرانِ «چ»، نه چمرانِ بازرگان است و نه چمرانِ خمینی. چمرانی است که میخواهد سرباز خدا باشد، که خمینی- بزرگمرد کل تاریخ این سرزمین- هم یکی از سربازان خداست.
«چ» قرار است بیانگر راه حلِ مشکلات و معضلات و شرایط و وقایع دیروز و امروز بالقوه و شاید
فردایی نزدیک باشد. همانطور که حاتمیکیا بیانش کرد؛ برای حرف اول، و برای حرف آخر..
راه حلی که باید از چمران آموخت، برای دیروز و امروز و فردایمان...
بعدن نوشت: سرهنگهای روحانینمایِ مدعی اعتدال، از چمران بیاموزند، اگر لااقل آزادهاند.
بزرگمردی را از دست دادیم، که حیدرسیرت ما را آموخت، به تأسی از مولایمان
امیرالمؤمنین(صلوات الله علیه) به هنگام دستگیری از نیازمندان و کمک به
محرومین، نه تنها عزت ایشان را حفظ کنیم، که به نحوی یاریشان کنیم که چند صباحی بعد به معنای واقعی خودکفا شوند و به
مکنتی برسند که دیگر دست احتیاج به روی کسی دراز نکنند، که حتی دستگیر دیگری شوند.
که کمک واقعی همین است..
رضوان و رحمت خداوند نثار روح مجاهد صادق و صابر، بزرگمرد، حاج ابوالفضل حاج حیدری
برای پیوند راهپیمایی اربعین با حقیقت مهدوی میتوان جهت دیگری نیز تصور کرد. مسافری که برای نخستین بار پای در مسیر راهپیمایی اربعین میگذارد، در کمال شگفتی خود را در جهانی تازه و واقعیتی تجربه نشده مییابد. گویی در آن چند روز عالمی محقق میشود که در آن بخش اعظم واقعیتهایی که ما را احاطه کرده اند، به تعلیق در میآید. مسافر متحیر برای چند روز دنیایی را تجربه میکند که چسب روابط و مناسبات آن پول نیست. دنیایی که به فراسوی "مبادلۀ منافع" گام گذاشته است. دنیایی که قاعده حاکم بر آن نه رقابت، که احسان است و اگر هم رقابتی هست، فقط سبقت جویی در خیرات و نیکیهاست. دنیایی که اخوت، ایثار، مهربانی، همدلی و وحدت را در متعالیترین معانی خود ظاهر میسازد. اما اینها همه تعلیقِ موقت واقعیتی است که ما در آن محاط هستیم. آیا ممکن نیست این تعلیق موقت پیش درآمد تحقق عالمی جدید و چشمه ای از اقیانوس جهان موعودی باشد که در آن چنین استثناهایی به قاعده تبدیل خواهد شد؟ آیا این تعلیق موقت تذکاری به ما ظلمت زدگان عسرت زدۀ آخرالزمان نیست که جهانی دیگر ممکن است؟ آیا راهپیمایی بزرگ اربعین شاهدی بر آن نیست که صبح نزدیک است؟*
عظم الله اجورنا و اجورکم بمصاب ابی عبد الله الحسین علیه السلام
نادوا یا شیعة سلاماً و اذکروا الشیب الخضیب
و الشفاه الذابلات و نوحوا علی الجسم السلیب
کلیپ صوتی تصمیم و شکست (بخش هایی از سخنان آیت
الله جاودان)
بخشی از سخنرانی حجت الاسلام عالی در شب هشتم محرم
سخنرانی سید حسین نصر (نبوت، ولایت، امامت)
و اغفِر لِیَ الذُنوبَ الَّتی تَرُدُّ الدُّعاء
و اغفِر لِیَ الذُّنوبَ الَّتی تَحبِسُ قَطرَ السَّماءِ
بعدن نوشت:
وَ لَوْ
أَنَّ أَهْلَ الْقُرَى آمَنُوا وَاتَّقَوْا لَفَتَحْنَا عَلَیْهِم بَرَکَاتٍ مِّنَ
السَّمَاءِ وَالْأَرْضِ وَلَـکِن کَذَّبُوا
فَأَخَذْنَاهُم بِمَا کَانُوا یَکْسِبُونَ
نمایندگان سیاسى جمهورى اسلامى ایران در جهان باید تیزتر از شمشیر، نرم‌تر از حریر و سخت‌تر از سنگ و پولاد باشند. عرصه سیاست خارجى میدان نرمشهاى قهرمانانه است، اما نرمشى که در برابر دشمن تیز باشد. بنا بر این دیپلماتهاى ما باید در مواضع اصولى خود مستحکم بایستند و استقامت و پایمردى حضرت امام خمینى (رض) را الگوى خود قرار دهند.
بعدن نوشت ها:
· وَأْمُرْ أَهْلَکَ بِالصَّلَاةِ وَاصْطَبِرْ عَلَیْهَا لَا نَسْأَلُکَ رِزْقًا نَّحْنُ نَرْزُقُکَ وَالْعَاقِبَةُ لِلتَّقْوَى (طه-132)
·
وَاذْکُرْ فِی الْکِتَابِ إِسْمَاعِیلَ إِنَّهُ کَانَ صَادِقَ الْوَعْدِ وَکَانَ رَسُولًا
نَّبِیًّا وَکَانَ یَأْمُرُ أَهْلَهُ بِالصَّلَاةِ وَالزَّکَاةِ
وَکَانَ عِندَ رَبِّهِ مَرْضِیًّا
(مریم-
54 و 55)
