کدام هیأت؟! (2)
به هیچ وجه منکر فضیلت و اجر عظیم اقامه عزا و گریه بر حضرت سیدالشهداء (صلوات الله علیه) نیستم و نخواهم بود، که از بهترین و موثرترین اعمال در مسیر سلوک و تزکیه نفس است و چه چیز مهمتر و بزرگتر از جهاد اکبر؟
لیکن بنظر نمی رسد که عزاداری و گریستن صِرف، و در مقابل توقع آمرزش بی قید و شرطِ حضرت اباعبدالله(علیه السلام)، توقع و تصوری بجا باشد. به عبارتی دیگر عزاداری فاقد عمل و بدون تغییر و رشد در اخلاق و کردار و پندارمان، نه ارزشی اخروی را در پی دارد و نه سود و فایده ای دنیوی را.
برخلاف تاکیدات و توجیهات عجیب برخی از مداحان به چنین چیزی، آنچه از سیره و گفتار حضرات معصومین (صلوات الله علیهم) به دست می آید به هیچ وجه چنین شکلی از عمل را توصیه نمی کنند.
که اگر بنا بر عزاداری و گریستن صِرف بود، بدون هیچگونه تغییری در خلق و خوی و رفتارِ من، یزید(لعنت الله علیه) کسی بود که دستور اقامه عزا بر حضرت حسین(علیه السلام) را داد(1) و معاویه نیز بر حضرت امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) بسیار گریست.(2)
پس طبق قاعده خودساخته برخی مداحان، این دو در صف اول آمرزیدگان و شفاعت شدگان قرار می گیرند!!
بعدن نوشت: عَظّم اللَّه اُجورَنا بِمصابنا بالحُسینِ علیه السّلام، و جَعلنا و إیّاکم من الطالبین بِثاره مع وَلیّه الإمام المَهدی مِن آل محمّد صلوات اللَّه علیهم
(1) الطبقات الکبیر، محمد بن سعد بن منیع زُهری
الکامل فی التاریخ، ابن اثیر
الامالی، شیخ صدوق
(2) فرائد السمطین، ابراهیم بن محمد حموینی
کنز الفوائد، محمد بن علی کراجکی طرابلسی
امام حسین (ع) هم قیام کرد تا انحرافاتی که در اخلاقیات جامعه ایجاد شده بود را اصلاح کند ... حالا ما همه کار میکنیم به جز اصلاح اخلاق عملی خودمون .
http://jorda.ir