زلزله

اپیزود اول:
امروز با یکی از اساتید صحبت می کردم. تقریباً تنها استادی که، در این دانشگاه، واقعاً درس می دهد و واقعاً از کلاسهایش استفاده میکنم. از مشکلات جامعه گفت و از پیچیدگی و درهم تنیدگی آنها. در آخر چیزی گفت که مرا یاد فکری انداخت که سالها پیش به ذهنم خطور کرده بود...

اپیزود دوم:
سالها پیش در دوران دبیرستان که به مناسبتی (مناسبتش را به خاطر ندارم) بحث زلزله تهران و تلفات عظیم آن دوباره نقل محافل شده بود، به ذهنم رسیده بود که چرا باید از این زلزله بترسیم و بگریزیم؟ اصلاً چه بهتر که زلزله ای بیاید و همه چیز را ویران کند. همه چیز ویران شود و از (مسامحتاً) آدم های کنونی هیچ کسی باقی نماند. تا انسانها از نو شروع کنند. و دیگر گرگ نباشند و یکدیگر را ندرند..

اپیزود سوم:
امروز استاد عزیز می گفت گاهی که از این همه مشکل و پیچیدگی و پیدا نکردن راه حل مشخص کلافه می شوم، فکر می کنم که کاش زلزله ای بیاید و همه چیز را ویران کند. از آدم های فعلی کسی باقی نماند و کسانی بیایند که واقعاً انسان باشند..